Rozdzial 29

Może poproszę pielęgniarkę, która prowadzi moje łóżko, żeby podjechała tam do nich? W sumie to nie głupi pomysł. Już miałem tak zrobić, kiedy Kacper pochylił się i pocałował Martę w policzek. Otworzyłem szeroko usta i oczy. JAK DO CHOLERY ON ŚMIAŁ?! Dobra! Teraz to już jestem zazdrosny!

    Chciałem krzyknąć, wstać z łóżka, pobiec do nich, zrobić awanturę i...nie wiem co jeszcze. On nie miał prawa jej TKNĄĆ! A co dopiero POCAŁOWAĆ! Od tego jestem ja! Kacper otworzył drzwi, powiedział coś jeszcze do Marty i wyszedł. Tym lepiej dla niego! Bo szczerze nie wiem co bym mu teraz zrobił...Nagle pielęgniarka skręciła w inny korytarz ciągnąc łóżko na którym leżałem. Przez to straciłem Martę z oczu. Cholera. Jeszcze jakiś pielęgniarz się do niej przyklei...


*Perspektywa Marty*

Stałam jak słup soli wpatrzona w drzwi. Szczerze to nie wiedziałam co zrobić. Dobra, ustaliłam z Kacprem, że jesteśmy tylko przyjaciółmi. Pogadaliśmy trochę. Fajnie. Ale to, że pocałował mnie na pożegnanie...W sumie tylko w policzek. Marta, ty też dałaś Adamowi takiego "przyjacielskiego" buziaka. Nie ma co się przejmować. Nie ma...Więc czemu do cholery to sobie powtarzasz?!


*Perspektywa Jasia*

W końcu znaleźliśmy się w mojej sali. Pielęgniarka szukała czegoś po półkach, a ja rozmyślałem nad Kacprem i Martą.
-Cholera-mruknąłem powtarzając dzisiaj to słowo nie wiem już który raz
-Co się stało?-spytała pielęgniarka odwracając się do mnie. Boże, powiedziałem to na głos?
-Ekhem...Nic...
-Napewno?-zapytała podchodząc do mnie i kładąc rękę na moim czole
-Tak, tak. Dobrze się czuję-powiedziałem odpychając jej rękę i uśmiechając się lekko
-To o co chodzi? No mów, widzę, że coś nie tak-mruknęła roześmiana siadając na skraju łóżka
-Yyy...Sprawy osobiste...
-I napewno nie chcesz o tym pogadać?
W sumie? Czy chce? No nie wiem. Spojrzałem na nią. Teraz dopiero mogłem się jej przyjrzeć. Muszę przyznać, że była śliczna. Średniej wielkości oczy, zielone, ale pomieszane z szarością i błękitem. Pod nimi dość duży nosek i podłużne, pełne usta. Pulchne policzki, lecz to tylko dodawało jej urody. Miała okrągłą twarz na którą opadały kosmyki jej jasnobrązowych włosów.
-Halo? Ziemia do Jasia!-powiedziała uśmiechając się i wtedy zobaczyłem też, że miała aparat na zębach.
-Przepraszam, zamyśli...Skąd wiesz jak się nazywam?
-Pielęgniarka powinna znać swojego pacjenta, nie?-mruknęła roześmiana
-Aaa no tak. Ale może chociaż mogę się dowiedzieć jak ty masz na imie?
-Oliwka
-Ładnie-mruknąłem uśmiechając się na co się zarumieniła
-Dziękuję...więc może powiesz mi w czym problem?
Westchnąłem. No tak. Problem. W postaci Kacpra, który przykleił się do Marty. Streściłem Oliwce co się stało.
-Yhym...
-I co o tym sądzisz?-spytałem patrząc na nią wyczekująco. Miała inny punkt widzenia, więc mogła inaczej to zrozumieć.
-Szczerze?
Pokiwałem głową.
-Nie wiem co o tym sądzić. Najważniejsze to zapytać się tej twojej dziewczyny co się stało. Wiesz, przytulenie czy złapanie za ręce to nic wielkiego...
-A buziak?-przerwałem jej
-Musisz się spytać swojej dziewczyny-mruknęła wstając z łóżka-Czasem jakaś sytuacja może być zupełnie inna niż się wydaje. Przecież nie wiesz czy ona sie na to zgodziła. Może ją tym całusem zaskoczył...
-Taa, napewno-mruknąłem przewracając oczami-Tak czy siak dziękuję za radę.
-Nie ma sprawy-powiedziała uśmiechając się i sięgając po tabletki dla mnie-Weź je i popij wodą.
Posłusznie to zrobiłem.
-Grzeczny chłopczyk.
Prychnąłem, ale wtedy zakręciło mi się w głowie.
-Ymm-wymruczałem tylko, a Oliwia szybko do mnie podbiegła
-Połóż się, nie siedź. Po tych lekach możesz źle się poczuć...
Zamknąłem oczy i po chwili zasnąłem.

Usłyszałem jakieś głosy. Otworzyłem lekko oczy, żeby zobaczyć co się dzieje. Przed moim łóżkiem stała Marta. Już chciałem coś do niej powiedzieć, kiedy zobaczyłem, że stoi obok niej Kacper. Cholera, ten to się nigdy od niej nie odklei! O czymś gadali, więc przymrużyłem oczy udając, że śpię i zacząłem nasłuchiwać.
-Ale...Marta...-szeptał Kacper
-Odwal się ode mnie!-krzyknęła nagle
-Cii, nie tak głośno, bo Jaśka obudzisz...
-Kacper...zrozum...-zaczęła szeptać-Ja...
Nie mogła dokończyć, bo ją pocałował. Cholera! Co on sobie kurwa wyobraża?! Już miałem wstać i "wytłumaczyć" mu parę spraw, ale się od siebie odsuneli.
-Martuniu...
TYLKO JA MOGĘ TAK DO NIEJ MÓWIĆ!
-Kocham cię...
-Ale...Kacper...ja jestem z Jasiem...
-Wiem, że ty czujesz do mnie to samo....
-Nie...
-Oszukujesz mnie
Westchnęła.
-Ale...Jaś...
-Zerwij z nim. Po co ci on, skoro masz mnie?
-No...nie wiem...nie jestem przekonana...
-Proszę. Zrób to dla mnie-powiedział łapiąc ją za ręce
Chwilę milczeli. Cholera, ona się nad tym zastanawia?!
-Dobrze-powiedziała po chwili-Jak tylko się obudzi to powiem mu, że z nami koniec.

_____________________________________________________________________

Nie jest krótki, jeej! xd 

Wybaczcie, mordki, że o 11, a nie o 10,

ale o 10 dopiero wstałam :C

Wiem, zabijecie mnie za ten rozdział <3

Czytasz? Komentuj!

♥ Dziękuję, że poświęciłaś czas na przeczytanie tego opowiadania  ♥

Zapraszam rowniez na  mojego aska