Rozdzial 10

 Zamknęłam drzwi i oparłam się o ściane. Wcześniejsze wstrzymywane łzy zaczęły płynąć po moich policzkach strumieniami. Jak on mógł? Jak mógł mnie całować? Jak mógł powiedzieć, że jest tylko mój? Jak do cholery mógł robić to wszystko wiedząc, że ma inną? Usiadłam na podłodze i zaczęłam jeszcze mocniej płakać....

   Jaka ja byłam naiwna! Tak mu ufałam i co? Okłamał mnie! A może nie pierwszy raz? Sama już nie wiedziałam co o tym myśleć. Moje serce coraz mocniej się ściskało. Jak on mógł?! Zacisnęłam rękę w pięść i walnęłam nią w podłogę. Czemu nie mogę trafić na jakiegoś normalnego chłopaka, który będzie mnie kochał? Nie, ja muszę się zawsze zakochiwać w okrutnych kłamcach! Powinnam się powoli przyzwyczajać, że wszyscy łamią mi serce. Łzy powolutku płynęły po moich policzkach.

-Kim do cholery jest ta Natalia?-zapytałam samą siebie. Z pewnością jego dziewczyną. Raczej nie mówiłby do koleżanki, że ją kocha. A z mamą na pewno by tak nie rozmawiał. Ciekawi mnie tylko to czy chodził z nią już wtedy gdy poznał mnie? Jeśli tak, to jest na prawdę cholernym sukinsynem! Okłamywał mnie od początku! Z kolei jeśli poznał ją po mnie to znaczy, że mu się znudziłam i poszukał jakiejś lepszej...Na prawdę nie wiedziałam co jest gorsze! Ej, a może Natalia to ta blondyna z przychodni? Boże...Sama nie wiem. Jedna opcja gorsza od drugiej. Łzy co raz mocniej kapały mi na spodnie. Nie wiedziałam ile tu siedzę. Czy kilka sekund, czy kilka minut, czy kilka godzin... Czemu do cholery wszyscy muszą łamać mi serce? Co ja takiego zrobiłam?

Mam dość! Dość wszystkiego! Całego tego posranego życia! Podobno samobójcy to tchórze, bo wolą poddać się niż walczyć. Lecz co jeśli ja nadal walcze i ciągle przegrywam? Skoro tak to ja takim tchórzem jestem. Stałam na balkonie jakiegoś wieżowca. Chciałam to zrobić jednak bałam się. Z bijącym ze strachu sercem weszłam za barierkę balkonu. Popatrzyłam w dół. Boże, jak wysoko. Skoczyć? W sumie to kto będzie za mną tęsknił? Może rodzice...i Pola i Wika. Reszty zupełnie by to nie obchodziło i na drugi dzień zapomną o moim istnieniu. A Jasiek? On pewnie już o mnie zapomniał. Myślenie o nim jeszcze bardziej mnie dobiło. Łzy zaczęły napływać mi do oczu. Postanowiłam. Zrobię to. Wzięłam głęboki wdech i puściłam barierkę. Czułam jak lecę w dół. Słyszałam głośne bicie mojego serca...Nie, zaraz...To odgłos uderzania w drzwi....

Otworzyłam oczy i zorientowałam się, że jestem w swoim pokoju. To był sen? Słyszałam jak ktoś wali w moje drzwi
-Jesteś tam? Córuś? Otwórz!-krzyczała moja mama-Spóźnisz się do szkoły!
Cholera! Która godzina? Za kilka minut ósma. No pięknie!
-Żyję, żyję!-wrzasnęłam wstając i otwierając drzwi-Zaspałam!
-Boże, już się bałam-westchnęła przytulając się do mnie-Coś się stło?
-Nie, nie. Po prostu gorzej się czuję...
Tuliłyśmy się tak do siebie kilka minut.
-Mogę dzisiaj nie iść do szkoły?-mruknęłam po chwili
-Ale co się stało?-zapytała zaniepokojona mama odrywając się ode mnie
-A co miało się stać?-spytałam udawając, że nie wiem o co jej chodzi
-Dobrze wiesz. Co się stało wczoraj wieczorem?
Milczałam chwilę.
-Mi możesz wszystko powiedzieć.
-Wiem, wiem...
-Pokłóciłaś się z Jasiem?
Skąd ona to wiedziała? Jakaś matczyna intuicja, czy co?
-Można to tak ująć...-mruknęłam
-O co poszło?-zapytała zdziwiona
-Nie ważne...

W końcu mama przestała mnie gnębić pytaniami i zgodziła się, żebym została w domu. Wyszła do pracy rzucając mi tylko "Jak wrócę dom ma być w jednym kawałku" na co ja przewróciłam oczami. Poszłam do kuchni, żeby zjeść śniadanie. Otworzyłam lodówkę patrząc na jej zawartość. Po chwili stwierdziłam, że nie chce mi się nic robić, więc wyjęłam kawałek ciasta z truskawkami.
-Jestem na skraju rozpaczy, więc chyba mogę zjeść coś słodkiego-mruknęłam do siebie jakby na usprawiedliwienie mojego obżarstwa.

Jadłam moje "śniadanie" oglądając telewizję. Nie powiem. Poczułam się trochę lepiej. Nagle usłyszałam dźwięk sms'a. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Od Poli? "Czemu nie ma cię w szkole?" - aaa no tak. Zapomniałam jej powiedzieć. "Tak po prostu. Nie chciało mi się iść" odpisałam szybko. Nie żeby coś, ale nie lubiłam mówić ludziom o moich osobistych sprawach. Nie chciałam, żeby się zamartwiali moimi problemami. Po chwili jednak przyszła wiadomość "Za dobrze cię znam. Ty nigdy nie nie idziesz do szkoły bez powodu". Uśmiechnęłam się i odpisałam "Po szkole możesz przyjść do mnie to ci wszystko opowiem". Przez kilka minut mi nie odpisywała, więc wróciłam do oglądania telewizji. Po jakiejś pół godzinie znudziły mi się te durne programy i poszłam na górę do siebie do pokoju. Po chwili dostałam sms'a "Ok, to wpadnę!". Uśmiechnęłam się. Od razu było mi lepiej.

Przez cały dzień oglądałam telewizję, jadłam słodycze i rysowałam. W końcu wybiła godzina szesnasta. Kończymy lekcje o 15:30, więc Pola powinna tu zaraz być. Gdy usłyszałam dzwonek do drzwi bez wachania zbiegłam na dół i otworzyłam je nie patrząc przez wizjerek. Po sekundzie tuliłam się już do Poli, która się na mnie rzuciła.
-Heej, kochana-powiedziała odrywając się ode mnie-Nie uwierzysz kogo udało mi się spotkać po drodze...
-Ko..-przerwałam moje pytanie, gdy zobaczyłam stojącego obok niej Jasia

_____________________________________________________________________

Od razu mówię, że w ogóle nie miałam dziś weny ;_;

Jednak bardzo wam dziękuję, że jesteście aż tak aktywne! <3

No kochane jesteście po prostu!

Czytasz? Komentuj!

♥ Dziękuję, że poświęciłaś czas na przeczytanie tego opowiadania  ♥

Zapraszam rowniez na  mojego aska