Rozdzial 17

Po pół godzinie usłyszałam dzwonek do drzwi. Szybko zeszłam na dół i otworzyłam je. Oczywiście stał w nich Adam i gdy mnie zobaczył uśmiechnął się. Od razu rzuciłam się mu na szyje. W tym samym czasie w oddali zobaczyłam Jasia, który szedł w stronę mojego domu. Gdy tylko mnie zobaczył tulącą się do Adama otworzył szeroko buzie i upuścił bukiet róż, który trzymał w rękach.

    Jaś stał kilka metrów od nas. Cholera, co robić?!
-Eee...Adam-zaczęłam odrywając się od niego, ale cały czas patrząc na Janka-Chodźmy już do domu...
-Na co tak patrzysz?-zapytał odwracając się
-Na nic, chodźmy
-Kto to jest?-zapytał patrząc na Jasia, który teraz szedł w naszą stronę
-Nieważne, chodź już!
W końcu wepchnęłam go do środka i szybko zamknęłam drzwi.
-Kto to jest?-spytał patrząc mi w oczy
-Mój były-powiedziałam po chwili, a wtedy Adam zmarszczył brwi. Nagle po domu rozległo się głośne pukanie.
-Cholera, cholera, cholera-powtarzałam cicho
-Czekaj, ja otworze-mruknął Adam obejmując mnie w pasie. Zdziwiłam się, ale nie protestowałam.
-Marta?-zapytał Jaś jak tylko otworzyliśmy drzwi
-O co ci znów chodzi?-mruknęłam
-Możemy porozmawiać?
-Nie-warknął Adam i już miał zamknąć drzwi, ale Jaś zareagował i wszedł szybko do mieszkania
-Nie ciebie pytałem-syknął, po czym popatrzył na mnie-Możemy porozmawiać?
-Nie mamy o czym-mruknęłam
-Ale...
-Nie słyszałeś co powiedziała?-przerwał mu Adam. Jaś popatrzył na mnie jeszcze przez chwile, po czym wyszedł. Odetchnęłam z ulgą.
-Dziękuję...
-Nie ma za co-mruknął Adam wypuszczając mnie ze swoich objęć.

Od tamtego wydarzenia minęły trzy dni. Oczywiście spędziłam je na widywaniu się z Adamem. Zawsze po szkole przychodził do mnie. Lubiłam go, choć chyba powoli zaczynałam czuć coś więcej. Był piątek, a Adam spóźniał się trzy godziny. Znaczy...Nie to, że się umówiliśmy, ale zwykle przychodził o tej porze. Kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi zbiegłam na dół jak poparzona i szybko je otworzyłam.
-Heeeej!-powiedziałam roześmiana i jak zwykle się do niego przytuliłam
-Cześć, mała-mruknął odwzajemniając uścisk
-Co dzisiaj tak późno?
-Przepraszam, ale musiałem się trochę poduczyć.
-Rozumiem...
-Ej, a może przejdziemy się na spacer?-zaproponował Adam patrząc na mnie. Czy ja wiem? Na spacer?
-No dobra...-mruknęłam
-Znam jedno świetne miejsce-wyszeptał mi do ucha, a ja nie wiedzieć czemu się zarumieniłam.

Adam trzymał mnie za rękę przez całą drogę. W końcu doszliśmy do jakiegoś parku.
-Nie wiedziałam, że jest tu coś takiego-powiedziałam zszokowana
-Nie wiele ludzi o nim wie. Więc park jest odludny, ale naprawdę ładny.
Miał rację. Był prześliczny. Chodziliśmy po kamiennych dróżkach, patrząc na różne drzewa, które rosły wokoło. Co jakiś czas było widać drewniane ławeczki.
-Patrz-powiedział wskazując na wiewiórkę, która przebiegła przed nami
-Piękna-westchnęłam cichutko.

Chodziliśmy tak po parku i rozmawialiśmy chyba przez godzinę. W końcu się zmęczyłam i postanowiłam odpocząć. Wybraliśmy jakąś ławkę i usiedliśmy na niej. Adam popatrzył na mnie i się lekko uśmiechnął.
-Co?-zapytałam zdziwiona-Jestem brudna?
-Nie, nie-roześmiał się
-To co tak na mnie patrzysz?
-A nie mogę?
-Nie no, możesz...-mruknęłam spuszczając głowę i patrząc na swoje buty. Ale wtedy kosmyk moich włosów opadł mi na twarz. Już miałam go poprawić, ale Adam to zrobił. Pod wpływem jego dotyku zadrżałam.
-Zimno ci?-spytał zatroskany
-Nie, nie-zaprzeczyłam szybko
-Yhym...-mruknął i zaczął głaskać mój policzek. Cholera. Jakie to było przyjemne. I wtedy w oddali zobaczyłam Jasia. Oczywiście nie samego. Z Natalią. Ale wyglądał na przygnębionego. Tylko ciekawe dlaczego? Miał tą swoją "kuzynke", więc niech nią się nacieszy. Chociaż chyba to ona go tak dobijała, bo cały czas coś do niego mówiła. W końcu podniósł głowę i chyba miał jej coś powiedzieć, ale wtedy zobaczył mnie i Adama. Choć był daleko widziałam jak momentalnie otworzył szerzej oczy. Cholera, cholera, cholera! Idzie w naszą stronę!
-Pocałuj mnie-powiedziałam szybko patrząc na Adama
-Co?-zapytał zaskoczony
-Pocałuj mnie-powtórzyłam przybliżając się do niego.
-Ale...
-Proszę-wymruczałam, a wtedy on głośno przełknął ślinę. Jednak po chwili pochylił się i nasze usta się spotkały.

_____________________________________________________________________

Wybaczcie, że taki trochę krótszy,

ale wgl weny nie miałam ;c

Pozdrowienia dla Oliwki, 

która biedna nie mogła pierwsza przeczytać rozdziału,

 bo nie miała neta :'D

Czytasz? Komentuj!

♥ Dziękuję, że poświęciłaś czas na przeczytanie tego opowiadania  ♥

Zapraszam rowniez na  mojego aska