Rozdzial 24

Lekarze natychmiast wbiegli na sale, robili masaż serca, ale nic to nie dało. Wzięli defibrylator. Pierwszy wstrząs, ile serce może nie bić? W duchu liczyłam sekundy...jedna, druga, trzecia...drugi wstrząs...dziesiąta, jedenasta, dwunasta...trzeci wstrząs...dwudziesta piąta, szósta, siódma... czwarty wstrząs... już ponad pół minuty... pięćdziesiąt sekund...

...piąty wstrząs i w końcu wyczekiwane pip, pip, pip, pip, pip. Boże! Był to dla mnie najpiękniejszy dźwięk na świecie! Uratowali go!

Przez następne kilka godzin chodziłam w tą i z powrotem po korytarzu. Martwiłam się o jego życie. W końcu koło 22 przyszła moja mama.
-Córciu, chodź już do domu-zaczęła przytulając mnie
-Nnie mogę-wyjąkałam powstrzymując łzy-Co jeśli Jasiowi coś się stanie?
-Spokojnie. Jest pod opieką lekarzy,a ty przyjdziesz do niego jutro. A teraz musisz się wyspać, bo do szkoły jutro nie wstaniesz. Z pewnością Janek powiedziałby ci to samo.
Miała rację. Ale co jak wrócę jutro i okaże się, że Jaś umarł? Boże. Nie wiem co bym wtedy zrobiła...kocham go ponad życie...
-Już nie płacz-powiedziała wycierając moje łzy
-Łatwo ci mówić...
W końcu jednak zgodziłam się iść do domu, ale oznajmiłam, że jutro nie idę do szkoły i przychodzę tu rano. Widać, że mojej mamie ten pomysł się nie spodobał, ale nie protestowała.

Następnego dnia przyjechałam rano do szpitala. Kiedy doszłam do sali Jasia zobaczyłam Natalię rozmawiającą z doktorem.
-Jak to w śpiączce?!-krzyknęła nagle, a w jej oczach zaszkliły się łzy
-Proszę się uspokoić...
-Jak ja mam być spokojna?! Mój kuzyn miał wypadek i nie wiadomo kiedy się wybudzi, a pan mi mówi...
W tym momencie rozpłakała się. Szybko pobiegłam i ją przytuliłam. Płakała tak dłuższą chwilę wtulona we mnie.
-Może nas pan zostawić same?-wyszeptałam, a doktor kiwnął głową i poszedł.
-Mmarta?-wyjąkała odsuwając się ode mnie
-Cii, jestem przy tobie-powiedziałam znów ją przytulając. Wiedziałam jak jej ciężko. Płakała chyba z pół godziny, aż w końcu trochę się uspokoiła
-Jak to się stało?-zapytała wycierając rękawem łzy spływające po policzkach
-Wracał pijany samochodem z imprezy... Dopiero teraz się dowiedziałaś?
-Byłam na trzydniowej wycieczce z klasą...-zaczęła, a z jej oczu znowu pociekły łzy. Poszukałam w torebce chusteczek. Ostatnia paczka. Podałam je Natalii, a ta podziękowała cichutko. Usiadłyśmy na ławeczce. Kiedy wycierała łzy usłyszałam cicho grającą piosenkę.
-Chyba ci telefon dzwoni-mruknęłam na co Natalia szybko wyciągnęła komórkę z kieszeni. Udało mi sie tylko na sekunde spojrzeć na wyświetlacz, bo po chwili nacisnęła czerwoną słuchawkę.
-Kto dzwonił?-zapytałam, choć doskonale wiedziałam. Tylko chciałam to usłyszeć od niej.
-Kolega...-powiedziała po chwili. Westchnęłam.
-Ciekawe czemu przy imieniu "kolegi" masz serduszko...
-Widziałaś?
-Mhm...Dzwonił Adam. Mam racje?
-Tak...
-Widziałam was ostatnio w kawiarence-powiedziałam uśmiechając się-Jesteście razem?
-Tak, od czterech dni

Przez dwie godziny siedziałyśmy i rozmawiałyśmy na babskie tematy zupełnie zapominając o Jasiu. Nagle w korytarzu pojawił się Adam.
-Boże, Natalia!-krzyknął podbiegając do nas-Nic ci nie jest?
-Nie...Jak ty tu...
-Twoi rodzice powiedzieli, że jesteś w szpitalu na Matejki-powiedział przerywając jej-Przestraszyłem się, bo nie odbierałaś komórki. Myślałem, że coś ci się stało...
-Nie. Jak widzisz jestem cała i zdrowa. Tylko...-zaczęła, a z jej oczu pociekły łzy-Jaś...
-Jest w śpiączce-dokończyłam za nią. Adam otworzył szerzej oczy, ale po chwili przytulił Natalię.

Do wieczora siedzieliśmy we trójkę. Potem Adam z Natalią postanowili już jechać. Nawet chcieli mnie podwieść, ale się nie zgodziłam. Wolałam jeszcze zostać. Siedziałam w samotności przez kilka godzin. W szpitalu było stosunkowo mało osób. Podeszłam jeszcze raz do szyby, żeby spojrzeć na Jasia. Patrzyłam i patrzyłam, aż w pewnym momencie zobaczyłam, że porusza głową. Niee...pewnie mi się zdaje...Nie, czekaj! Teraz widziałam wyraźnie! Wbiegłam do sali jak oparzona, a wtedy Jaś obrócił głowę w moją stronę i otworzył oczy.
-Boże...-powiedziałam ze łzami w oczach. Pierwszy raz w życiu płakałam ze szczęścia. Byłam taka szczęśliwa. Obudził się.
-Marta...-zaczął Jaś-Ja..
-Spokojnie, jestem przy tobie...
-Nie, ja...ja...
-Co? O co chodzi?
-Nie mogę...Oddychać...-powiedział zamykając oczy, a ja spojrzałam na monitor. Znowu kreska stała się pozioma, prosta i ciągła. Zaczęłam krzyczeć, potrząsać nim, aż dwóch lekarzy mnie od niego nie odciągnęło.
-Co pani wyprawia?!-wykrzyczał jeden z nich
-Ratujcie go!-krzyknęłam próbując wydostać się z ich uścisku
-Kogo?
Popatrzyłam na łóżko. Puste...
-Gdzie on jest?!
-Kto?
-No kto?! Jan Dąbrowski!-krzyknęłam patrząc na lekarzy, którzy spojrzeli porozumiewawczo na siebie-Mówcie!
-Przykro nam...ten pacjent...zmarł...
-Co?!
-Kilka dni temu...
-Nie! To niemożliwe! To niemożliwe!
Zaczęłam krzyczeć wszystko dookoła kopiąc i przewracając. W końcu trójka lekarzy mnie złapała. Dwójka przytrzymała, a jeden zaczął mną potrząsać.
-Proszę pani!-usłyszałam wołanie

Otworzyłam oczy. Nade mną stała jakaś pielęgniarka.
-Och, obudziła się pani w końcu...
Rozejrzałam się. Siedziałam na ławce. Czyli...Jaś żyje. To tylko mi się przyśniło. Odetchnęłam z ulgą.
-Która godzina?-spytałam po chwili
-Za parę minut będzie 23...
O boże. Przespałam prawie pięć godzin. W końcu przez ostatnie dni prawie w ogóle nie spałam... Oddychałam szybko jakbym właśnie przebiegła na jakimś wyścigu. To był straszny koszmar...Ale na szczęście to tylko sen. Wstałam powoli z ławki i podeszłam do szyby dzielącej korytarz od sali Jasia. Moje oczy momentalnie się rozszerzyły. Łóżko było...puste.

_____________________________________________________________________

Taki troszeczkę krótszy rozdział, kochane

Ale wybaczcie nie miałam dziś czasu :c

Dzisiaj tak bardziej mrocznie hłe hłe hłe

Czytasz? Komentuj!

♥ Dziękuję, że poświęciłaś czas na przeczytanie tego opowiadania  ♥

Zapraszam rowniez na  mojego aska