Rozdzial 16

 Patrzyłam jak Jaś siedzi na tym krześle. Cholera, prawie mi go było żal! Nie, nie, nie! Musisz się wziąć w garść, Marta! On cię tyle razy oszukał! 
-I co? Zastanawiasz się nad wymyśleniem nowego kłamstwa?-prychnęłam 
-Martuś...-zaczął cicho mówić podnosząc głowę i patrząc na mnie-Tyle, że...ja cie nigdy nie okłamałem... 

    Co?! Co przepraszam?! No niee! Tego już za wiele! Co on niby sobie wyobraża? Może i jestem naiwna - może - ale na pewno nie uwierzę w to, że mnie nie okłamał!
-No nie! W ogóle! Przepraszam, mówią ci coś może twoje słowa "Natalia jest moją kuzynką"?! Albo "Kocham cię"?!-krzyknęłam rozzłoszczona-I nie mów do mnie Martuś!
-Tyle, że...-powiedział wstając i idać w moją stronę-Ja mówiłem prawdę...Martusiu.
Kuuurde! On to mówi specjalnie!
-Wiem, że mi pewnie w to nie uwierzysz-mruknął kucając przy mnie-Ale tak jest.
-Yhy...-chrząknęłam patrząc w jego brązowe oczy. Miał racje. Nie uwierzyłam mu.
-Kocham cię, Marta-powiedział gładząc mój policzek
O! Przynajmniej nie powiedział Martuś!
-Kochasz mnie i dlatego całowałeś się z Natalią?-prychnęłam odtrącając jego rękę
-Nie...Po prostu...widzisz...to skomplikowane...
Nie wierze! Kurde, jaki palant! Najchętniej walnęłabym w niego łóżkiem! Albo chociaż znów uderzyła kulami, tylko tym razem mocniej...Ej! To nawet kusząca propozycja! Niestety Jaś chyba zauważył, że patrze w stronę kul, bo złapał mnie za rękę.
-Wysłuchaj mnie-powiedział patrząc na mnie wyczekująco. Przewróciłam oczami. No ale w końcu czy miałam jakiś wybór? No nie. Nie miałam. Westchnęłam.
-No słucham.
-No więc...z Natalią...jest tak...
-Ok, rozumiem, musisz mieć czas na wymyślenie jakiegoś kłamstwa-mruknęłam oglądając swoje paznokcie-Poczekam.
-Nie, nie, nie!-zaprotestował Jaś-Tylko...Nie wiem jak ci to powiedzieć. Widzisz...Natalia kiedyś była moją dziewczyną.
Otworzyłam szerzej oczy.
-Przecież mówiłeś, że jest twoją kuzy...
-Daj mi dokończyć-przerwał mi-Poznaliśmy się przez przypadek. Na ulicy wpadliśmy na siebie. Wiesz jak to jest - jakaś przeprosinowa kolacja, potem spotkanie, i tak dalej...W końcu została moją dziewczyną, ale kiedy było zebranie rodzinne okazało się, że jest moją kuzynką...
Lekko rozchyliłam usta. Co przepraszam?!
-To najgłupsza wymówka jaką słyszałam
-Co...?-zapytał marszcząc brwi. Chyba nie zrozumiał, że mu nie uwierzyłam-Ja...Ja ci mówię prawdę.
-Taak, oczywiście-mruknęłam z kpiną w głosie-Pewnie, pewnie. To tak ładnie się z kuzynką całować?
-Już mówiłem. To ona mnie pocało...
-Ale jakoś się od niej nie oderwałeś, nie?!-krzyknęłam przerywając mu. Kurde, jak drażniły mnie te jego wymówki! Co on? Nie może się przyznać?
-Bo ja chyba nadal coś do niej czu...-przerwał w pół zdania-Eee...znaczy....
-Jak coś do niej czujesz to idź, porozmawiaj sobie z nią i gdzieś razem pójdźcie!
-Ale ja nie chcę jej, tylko ciebie!
-To trzeba było pomyśleć o tym zanim się z nią pocałowałeś!
W tym momencie drzwi od sali otworzyła pielęgniarka.
-Weroniko, Jaś już chce wyjść-mruknęłam patrząc na chłopaka
-Oczywiście. I tak przyszłam ci zmienić opatrunek...
-Chyba możesz jej zmienić za dwie minuty?-warknął
-Nie, nie może-powiedziałam stanowczo-A ty wyjdź.
-Ale Marta ja...
-Wyjdź już stąd!-wrzasnęłam, a wtedy od razu zareagowała Weronika.
-Przepraszam, ale musisz już iść. Albo teraz wyjdziesz, albo wezwę ochronę.
Jaś podniósł się z podłogi i wyszedł trzaskając drzwiami.

Leżałam na łóżku i patrzyłam przez okno. To jedyna ciekawa rzecz jaką można tu robić. Uwierzcie, jak wam się nudzi to nawet patrzenie przez okno wydaje się fascynujące. Eh...Jeszcze raz rozejrzałam się po pokoju. Białe, lecz już lekko szarawe ściany, parę komódek z lekami, i dwa łóżka z czego na jednym leżałam ja. Właśnie, może jak bym miała kogoś obok siebie nie nudziło by mi się tak strasznie. Nagle drzwi od sali otworzyły się, więc momentalnie zamknęłam oczy i udawałam, że śpię.
-Dobrze, to jest twoje łóżko. Będziesz dzielił salę z Martą...ooo, chyba śpi-usłyszałam głos jakiejś pielęgniarki-Dobrze, to już chyba sobie poradzisz.
Po chwili rozległ się dźwięk zamykanych drzwi. Boziu, ale wykrakałam. No chciałam kogoś obok siebie, ale nie jakiegoś chłopaka...eh...

Przez kilka minut mój współlokator zachowywał się cicho. Jednak po chwili usłyszałam kroki. Delikatnie uniosłam powieki, żeby zobaczyć co robi. Szedł po swoje rzeczy. Niestety wracając nie zauważył moich kul, które leżały na ziemi i potknął się. Oczywiście musiał spaść na mnie.
-Au!-krzyknęłam, bo spadł na moją stłuczoną rękę. Cholera, ale boli!
-Boże, przepraszam-powiedział prostując się-Nic ci nie jest?
Już miałam odpowiedzieć, że nie, ale wtedy popatrzyłam na niego. Na oko mógł mieć 18-19 lat. Miał kruczowate z grzywką wpadającą do dużych niebieskich oczu. Kształtny nos i wyraziste malinowe usta uzupełniały obraz jego twarzy o jasnej cerze. Nie powiem, był przystojny.
-Halo?-zapytał uśmiechając się-Wszystko ok?
-Tak, tak-odpowiedziałam, choć tak na prawdę ręka jeszcze trochę mnie bolała
-To dobrze. Przepraszam, że tak na ciebie wpadłem. Straszna niezdara ze mnie-roześmiał się. Nie chciałam mu nic mówić, że gdybym tam nie zostawiła kul on by się nie potknął.
-Nic się nie stało.
-Jestem Adam-powiedział wyciągając do mnie rękę
-Marta-mruknęłam ściskając jego dłoń

Przez te kilka dni dużo rozmawiałam z Adamem. Okazało się, że ma 19 lat, dwójkę rodzeństwa i interesuje się koszykówką. Ogólnie bardzo dobrze się z nim dogadywałam. W szpitalu często odwiedzała mnie Pola i rodzice, więc nie nudziłam się zbytnio. O Jasiu już prawie w ogóle zapomniałam. Nawet nie zorientowałam się, kiedy minęły dwa tygodnie i mogłam wrócić do domu. Oczywiście wymieniłam się z Adamem numerami telefonów.

Następnego dnia, tuż po opuszczeniu szpitala, przyszedł sms od Adama z prośbą o spotkanie. Zapytałam mamy czy może do mnie przyjść, a gdy się zgodziła wysłałam mu adres. Po pół godzinie usłyszałam dzwonek do drzwi. Szybko zeszłam na dół i otworzyłam je. Oczywiście stał w nich Adam i gdy mnie zobaczył uśmiechnął się. Od razu rzuciłam się mu na szyje. W tym samym czasie w oddali zobaczyłam Jasia, który szedł w stronę mojego domu. Gdy tylko mnie zobaczył tulącą się do Adama otworzył szeroko buzie i upuścił bukiet róż, który trzymał w rękach.

_____________________________________________________________________

No i jest! <3

Jak wam się nie spodoba to nie zgłaszać reklamacji,

bo dzisiaj wgl weny nie miałam xd

  

Czytasz? Komentuj!

♥ Dziękuję, że poświęciłaś czas na przeczytanie tego opowiadania  ♥

Zapraszam rowniez na  mojego aska