Rozdzial 23

-Obudziłem cię?
-Tak-mruknęłam-O co chodzi?
-Widzisz...Jaś miał mały wypadek...

   Moje oczy momentalnie się rozszerzyły.
-Jaki wypadek?!-krzyknęłam szybko wstając z łóżka
-Spokojnie. Żyje.
-Gdzie jesteście?
-Szpital przy ulicy Matejki
-Zaraz tam będę-powiedziałam i rozłączyłam się. Wzięłam do ręki byle jakie ciuchy i szybko się w nie ubrałam. Zbiegłam na dół, gdzie zastałam mamę.
-Córciu? A co ty tak wcześnie wstałaś? Przecież dzisiaj masz lekcje dopiero na dziewiątą...
-Tata już pojechał?-spytałam szybko wkładając buty
-Z pół godziny temu...Czemu pytasz?
Przeklnęłam. Czyli mnie nie zawiezie.
-Gdzie ty dziecko wychodzisz o tej porze?
-Jaś miał wypadek-powiedziałam ze łzami w oczach
-Boże...Co się sta...
-Nie wiem!-krzyknęłam przerywając jej
-Czekaj, gdzie on jest?-zapytała podchodząc do mnie
-W szpitalu. Przy Matejki
-Zawiozę cię-powiedziała siegając po klucze do samochodu

Po niecałej godzinie byłyśmy na miejscu. Jakaś pielęgniarka akurat przechodziła.
-Przepraszam, wie pani gdzie jest pacjent Jan Dąbrowski?-spytałam
-A pani z rodziny?
Kurde. Czyli pewnie tylko najbliższa rodzina może go zobaczyć...
-Jestem jego narzeczoną-powiedziałam wykorzystując trik Jasia.
Pielęgniarka westchnęła, ale posłusznie mnie zaprowadziła. Obok sali zobaczyłam siedzącego Kacpra. Miał rękę w gipsie i opatrunek na twarzy.
-Marta...-zaczął na mój widok i momentalnie wstał
-Boże, co się stało?-zapytałam przerażona-Gdzie Jaś?
-W sali. Tylko nie można mu przeszkadzać, bo jeszcze jest u niego lekarz.
-Co się stało?-powtórzyłam patrząc na rany Kacpra
-Mieliśmy...drobny wypadek samochodowy...
Pobladłam.
-Gdy wyszłaś poszliśmy na impreze. Koło 5 nad ranem znudziło nam sie i postanowiliśmy wracać. Hubert chciał jeszcze zostać, więc jechaliśmy tylko we trzech.
-Jaś prowadził?-spytałam cicho
-Tak...-mruknął Kacper zaciskając powieki-My siedzieliśmy z przodu, a Adrian z tyłu. Troche wypiliśmy...
Zabije go! Pijany był i prowadził?! Co za nieodpowiedzialny, głupi...
-Nie mogliście zamówić taksówki?-wysyczałam
-Jaś wypił tylko jednego drinka, więc postanowił, że nie jest jakoś strasznie pijany i może prowadzić. Ale było ciemno, rozmawialiśmy i...nie wiem...jakoś zjechał z drogi i walnął w te drzewo...
Czułam jak łzy napływają mi do oczu.
-Adriana odebrali rodzice, bo był najmniej poszkodowany i mógł już jechać do domu...
-A Jaś jako kierowca poniósł największe szkody-dokończyłam siadając na ławce. Ukryłam twarz w dłoniach. Nie mogłam nic poradzić na łzy spływające po moich policzkach.
-Ej-zaczął Kacper siadając obok i przytulając mnie-Nie płacz. Będzie dobrze.
Chwile trwaliśmy w uścisku, aż z sali nie wyszedł lekarz.
-I co, panie doktorze?-zapytałam szybko się podnosząc
-Przepraszam, kim pani jest?
-Narzeczoną Jasia-powiedziałam na co Kacper otworzył szeroko oczy i usta ze zdziwienia
-Ogólnie nic poważnego. Dwa złamania i troche zadrapań...
Odetchnęłam z ulgą. Bałam się, że będzie coś gorszego.
-Tylko, że...-zaczął lekarz, a ja momentalnie się spięłam-Pacjent jest w śpiączce.
Otworzyłam lekko usta. W śpiączce?!
-Ale...co...jak..-zaczęłam się jąkać nie wiedząc co powiedzieć-Ile będzie trwać...
-Śpiączka?-spytał, a ja przytaknęłam-Niewiadomo. Może trwać pare dni, miesiąc, pół roku, kilka lat...
Zaniemówiłam. Co? Kilka lat? Nie, nie, nie! To niemożliwe! Znowu miałam łzy w oczach.
-To zależy od pacjenta-mruknął doktor
-A możemy chociaż do niego wejść?-zapytał Kacper
-Na razie nie. A teraz przepraszam, śpieszy mi się.
Kiedy lekarz już odszedł odwróciłam się do Kacpra.
-Lat?-spytałam czując łzę spływającą po moim policzku
-Nie martw się-powiedział znowu mnie przytulając-Będzie dobrze. Wybudzi się wcześniej. Może nawet za kilka dni.
-Oby
Staliśmy tak wtuleni w siebie kilka minut.
-W ogóle...-zaczął odsuwając się ode mnie-Narzeczona?
Uśmiechnęłam się lekko.
-Inaczej by mnie nie wpuścili. Musiałam tak powiedzieć.

Spędziłam w szpitalu kilka godzin, aż moja mama zmusiła mnie, żebym wróciła do domu. W końcu i tak nie mogę odwiedzić teraz Janka. Przyznałam jej rację, choć trudno było mi go opuścić....

Następnego dnia po szkole od razu pojechałam do szpitala. Okazało się, że przenieśli Jasia do innej sali. Jeszcze nie można było do niego wejść, ale była tam szyba przez którą mogłam na niego patrzeć. Chodziłam po korytarzu w tą i z powrotem, bo nie miałam co ze sobą zrobić. Nawet nie zauważyłam a minęły cztery godziny. Stanęłam przy oknie i popatrzyłam na niego...Był tak bardzo blady, podłączony do mnóstwa aparatur. Patrzyłam i patrzyłam, aż nagle usłyszałam alarm, a kreska na monitorze stała się pozioma, prosta i ciągła. Przysięgam, że na moment też stanęło mi serce. Krzyczałam żeby go ratowali. Lekarze natychmiast wbiegli na sale, robili masaż serca, ale nic to nie dało. Wzięli defibrylator. Pierwszy wstrząs, ile serce może nie bić? W duchu liczyłam sekundy...jedna, druga, trzecia...drugi wstrząs...dziesiąta, jedenasta, dwunasta...trzeci wstrząs...dwudziesta piąta, szósta, siódma... czwarty wstrząs... już ponad pół minuty... pięćdziesiąt sekund...

_____________________________________________________________________

W końcu jakaś normalna długość rozdziału xd

Dziękuję bardzo za tak dużą aktywność - 

widać, że zależy Wam na blogu, mordki ;*

Przy okazji chcę Wam od razu powiedzieć, że nazwa ulicy jest przypadkowa,

nie, że jest jakiś szpital na Matejki, choć może jest heh,

ale tak wymyśliłam na poczekaniu ;)

Czytasz? Komentuj!

♥ Dziękuję, że poświęciłaś czas na przeczytanie tego opowiadania  ♥

Zapraszam rowniez na  mojego aska