Rozdzial 21

-Kocham cię-wyszeptał po chwili
-Ja ciebie też-powiedziałam i pochyliłam się w jego stronę, żeby go pocałować. Ledwo co nasze usta dotknęły siebie, a zadzwonił mój telefon.

   Szybko wstałam i poszłam po niego. Zerknęłam na wyświetlacz. Pola.
-Halo?
-Hej, kochana! Obudziłam cię?
-Hm? Nie, nie. Już wstałam.
-Co ty dzisiaj taki ranny ptaszek?
-Tak jakoś. O co chodzi?
-A co? Nie można już normalnie do przyjaciółki zadzwonić?
-Ty nigdy nie dzwonisz bez powodu.
-No dobra, dobra. Moje życie się zmieniło.
-Chłopak?-mruknęłam czując jak Jaś przytula się do moich pleców
-Jak ty mnie dobrze znasz-westchnęła-Piotruś.
-Ooo, mówisz zdrobniale! Czyli już od kilku dni jesteście razem. I czemu mi nic nie mówiłaś?
-Od pięciu jeśli chodzi o ścisłość. Nie mówiłam, bo...sama nie wiem...
-Dobra, wybaczam ci-powiedziałam roześmiana, a wtedy Jaś zaczął mnie całować po szyi
-Musimy się spotkać. Wszystko ci opowiem.
-Yhy...-mruknęłam próbując odgonić natrętnego przytulańca
-To masz dzisiaj czas?
-Janek, przestań!-krzyknęłam w końcu i momentalnie pożałowałam, że to zrobiłam
-On jest u ciebie?!
Cholera...
-No to już wiem dlaczego tak wcześnie wstałaś
-A żebyś wiedziała! Obudził mnie swoim jazgotem!
-Pięknym śpiewem-poprawił Jaś mówiąc do telefonu
-Czyli nie możesz dzisiaj-powiedziała roześmiana Pola-A jutro? Po szkole?
-Ale tak od razu po lekcjach?-spytałam odpychając od siebie Janka-I gdzie byśmy poszły?
-Tak, od razu...Nie wiem, możemy do tej kawiarenki co byłyśmy ostatnio.
-Okej, to do jutra...-mruknęłam i rozłączyłam się.
-Jazgotem?-zapytał Jaś podchodząc do mnie
-Tak, jaz...-przerwałam, bo mnie pocałował. Po chwili jego ręce znalazły się na moich biodrach. Zamruczałam cichutko. Zaczął się cofać ciągnąc mnie za sobą. Położył się na łóżku, a ja na nim. Całowaliśmy się namiętnie, aż jego ręce nie znalazły się pod moją bluzką.
-Jaś-powiedziałam odsuwając się od niego
-Hmm?-wymruczał gładząc moje plecy
-Już dość...
Chciałam wstać, ale mnie przytrzymał.
-Przecież nie robimy nic złego
-Ale może to zajść za daleko
-I tak twojej mamy już nie ma-mruknął całując moją szyję
-Ale ja nie chce, możesz to zrozumieć?!-krzyknęłam w końcu odrywając się od niego. Janek popatrzył na mnie zdziwiony.
-Czemu?
-Po prostu nie mam ochoty...
-Jakoś przed chwilą miałaś
Zacisnęłam usta w wąską kreskę. Miał racje. Ale teraz uświadomiłam sobie do czego może dojść. A ja nie chce tego tak szybko. Usiadłam na skraju łóżka i ukryłam twarz w dłoniach.


*Perspektywa Jasia*

Cholera. Co zrobiłem źle? Starałem się być delikatny i wydawało mi się, że jej się podoba, a tu nagle...Kurde. Czy ona płacze? Podszedłem do Marty i ukucnąłem przy niej. Patrzyłem na nią przez chwilę, aż w końcu odsłoniła twarz.
-Przepraszam...-wyszeptała po chwili
-Nie, to ja przepraszam-powiedziałem szybko i przytuliłem ją. Trwaliśmy w uścisku kilka minut.
-Po prostu nie chce teraz...Nie tak szybko...
-Rozumiem-powiedziałem i pocałowałem ją w czoło na co lekko się uśmiechnęła.
-Kocham cię
-Ja ciebie też, mordko-westchnąłem patrząc jej w oczy-Nawet nie wiesz jak bardzo.
Przez następną godzinę oglądaliśmy telewizje w jej salonie. Siedzieliśmy na kanapie przytuleni do siebie.
-Boże, jakie nudy-mruknęła Marta surfując po kanałach
-To może wyjdziemy gdzieś?-zaproponowałem bawiąc się kosmykami jej włosów
-Tylko gdzie?
-Nie wiem. Do restauracji, kina, na kręgle, spacer...
-Kręgle?
-A lubisz?
-Szczerze to nigdy nie grałam...
-Serio?-zapytałem otwierając szerzej oczy-Ja kiedyś co wieczór grałem z chłopakami
-To mógłbyś mnie nauczyć-stwierdziła uśmiechając się.

Po pół godzinie już przebrani wyszliśmy z domu. Podbiegłem do mojego auta i szybko otworzyłem Marcie drzwi. Uśmiechnęła się i wsiadła. Po chwili zająłem miejsce za kierownicą i ruszyliśmy.
-To gdzieś daleko?
-Niee, kilka minut i będziemy na miejscu-odpowiedziałem uśmiechając się do niej
-Patrz na drogę-mruknęła roześmiana


*Perspektywa Marty*

W końcu dojechaliśmy. Muszę przyznać, że było tu naprawdę przytulnie. No i co najważniejsze było mało osób. W sumie to trochę się bałam, że zbłaźnię się przed Jasiem.
-Może najpierw coś zjemy?-zaproponował obejmując mnie ramieniem
-Już jesteś głodny?-spytałam śmiejąc się
-No ej, już jest pora obiadu...
Nasza rozmowa skończyła się tym, że siedzieliśmy przy stoliku i jedliśmy pizze. Ledwo co zjadłam jeden kawałek, a Jaś już podnosił się z miejsca.
-Ale ja jeszcze nie skończyłam...
-Możesz jeść i grać-mruknął mrugając do mnie, na co ja przewróciłam oczami. Niechętnie podniosłam się z miejsca i ruszyłam z nim w kierunku kas.
-Godzina, czy dwie?-spytał Jaś patrząc na mnie
-Eee...Może być godzina-mruknęłam po chwili
-Czterdzieści złotych-powiedział kasjer
Kiedy Janek zapłacił podszedł ze mną do stoiska z butami. Wybraliśmy odpowiednie rozmiary i założyliśmy je. Ruszyliśmy w stronę toru. Jaś wstukał do systemu nasze imiona, a sekundę później wyświetliły się one na monitorze.
-Okej...Ty znaczynasz
Przełknęłam głośno śline. Cholera. Nie umiem. Chwyciłam najlżejszą kulę.
-Jaś, pomożesz mi?-spytałam cicho na co uśmiechnął się. Ustawia mnie przodem i delikatnie obejmuje w tali. Jego drugą rękę czuję na mojej dłoni z kulą.
-Na trzy wypuszczamy-szepcze mi wprost do ucha, a mnie przechodzi przyjemny dreszczyk-Raz... dwa... trzy!
Razem wypuszczamy kulę, która zaczyna się turlać w stronę kręgli
-Brawo! Zbiłaś siedem! No to teraz jeszcze tylko trójeczka. Spróbuj sama.
-Eee...
-Dasz radę
Westchnęłam. Chwyciłam ponownie za kulę. Ustawiłam się i odetchnęłam głęboko. Wypuszczam kulę, a ta zbija pozostałe 3 kręgle.
-Noo! Brawo! Mówiłem, że ci się uda
Gdy Jaś bierze kulę do ręki kieruję się do stolika. Chwytam do ręki kawałek pizzy po czym się w niego wgryzam.
-Ej, teraz ty!
Odkładam kawałek na mój talerz i udaję się w stronę toru. Tym razem zbijam dziesięć za jednym zamachem przez co Janek wypluwa zawartość swojej buzi
-Jak?!
Zaczęłam się strasznie śmiać. Ta jego mina!
-Oooo boziu! Kiedyś przez ciebie umrę ze śmiechu-powiedziałam uspokajając się trochę
-Serio pierwszy raz grasz w kręgle?
-No...tak...Widzisz, talentu się nie wybiera-mruknęłam roześmiana

Po godzinie kończymy grę. Opadamy zmęczeni na kanapę i bierzemy dużego łyka coli.
-Wygrałem-oznajmia ucieszony Jaś wgryzając się w ostatni kawałek pizzy.
-Co?! To ja miałam 100 punktów, a ty 90!
-Oj, ale przecież ci pomagałem.
-Tylko pierwsze 7 punktów, ale to i tak daje mi przewagę.
-No dobrze, niech ci będzie. Czyli wygrałem.
-No wła...Ej!-krzyknęłam szturchając go w ramię
-Oj, no przecież żartuje-powiedział roześmiany i pocałował mnie w policzek

Kiedy podjechaliśmy pod mój dom było już ciemno.
-No trochę nam się zeszło-stwierdził Jaś otwierając mi drzwi-Tak w ogóle spotykamy się jutro?
-Poniedziałek. Szkoła. Mówi ci to coś?
-Aaa no tak. Ale po lekcjach?
-Pola. Kawiarenka-mruknęłam patrząc na swoje buty-Przepraszam.
-Nie no...Rozumiem. Później się umówimy-powiedział i pocałował mnie w policzek-To ja już będę jechać...
-No dobrze, pa-pożegnałam się z nim

Następnego dnia po lekcjach poszłam z Polą do tej nieszczęsnej kawiarenki. Usiadłyśmy przy stoliku i czekając na kawę zaczełyśmy rozmowę.
-No to opowiedz mi o tym swoim Piotrusiu-powiedziałam roześmiana
-Ooo nie! Najpierw ty mi opowiedz jak tam nocka z Jaśkiem-mruknęła podnosząc jedną brew
-O boziu!-jęknęłam śmiejąc się
-No opowiadaj!
-Nie ma o czym. Przyszedł, obej...-przerwałam, kiedy zobaczyłam parę siedzącą przy oknie.

_____________________________________________________________________

Wybaczcie, 

wczoraj miałam najgorszy dzień w moim życiu.

Nie mogłam wstawić.

Nie wyrobiłam się.

Znowu.

Ale za to macie mega długi, mordki <3

Czytasz? Komentuj!

♥ Dziękuję, że poświęciłaś czas na przeczytanie tego opowiadania  ♥

Zapraszam rowniez na  mojego aska